Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki:
Çölde yaşayan bir bedevi ve ailesinin, bir horozu, bir köpeği ve bir de merkebi vardı. Horoz, sabahları öter, onları namaza uyandırır. Bir gün tilki, horozu alıp götürür. Çoluk çocuğu üzülür. Bedevi, hakkımızda belki bu hayırlıdır diyerek onları teselli eder. Bir kurt, yüklerini taşıyan merkebini parçalar. Bedevi, üzülen çoluk çocuğunu yine, belki hakkımızda hayırlısı budur diyerek teselli eder. Bir müddet sonra kendilerine bekçilik eden köpekleri de ölür. Bedevi yine ailesini teselli eder.

Bir sabah, ilerideki birkaç çadırda yaşayanlar, esir alınarak götürülür. Hayvanlarının sesleri, merkep anırması, horoz ötmesi ve köpek havlaması, çadırda yaşayanları ele verir. Bedevinin hayvanları olmadığı için,onların varlığından haberdar olamazlar.

Mümin daima hayırlısını istemeli; çünkü biz bilemeyiz. Vaki olanda hayır vardır. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:
(Bazı şeyler sizin çok zorunuza gider, çok gücünüze gider, üzülürsünüz. Bu musibet başıma nereden geldi dersiniz. Hâlbuki bilmezsiniz ki, bu sizin için hayırlıdır. Bazı şeylere çok sevinirsiniz, yaşadık dersiniz. Bilmezsiniz ki, onlar sizin için kötüdür, şerdir.)

Dünyada mümin, illet, zillet ve kılletten hâli olamaz. Yani bunlardan kurtulamaz. Ya hastalık gelir, ya aşağılanma, hakir görülme olur veya fakirlik çeker. Bunların hangisi olursa sabreder. Bu sabır onun için çok iyidir. Eğer isyan ederse felaket gelir. Hatta Peygamber efendimiz, (Fakirlik o kadar tesir eder ki, insanı küfre kadar götürebilir) buyuruyor; çünkü isyan eder. Niye bana vermiyor da, ona veriyor der, Allah korusun! Hâlbuki dert ve bela, Allahü teâlânın sevdiği kullarının boynuna attığı kementtir. Müminin sadece şükretmesi, sabretmesi lazımdır. Bir hakarete uğrayabilir; eğer hakaret mümindense, elini ayağını öpse azdır, çünkü onun din kardeşidir, onu sevmeye mahkûmdur. Allahü teâlâ böyle emretmiştir. Eğer hakaret kâfirdense, ona hiç kıymet vermez. Zira onun muhatabı o değildir. Eğer hakarete uğrayacak bir kişi varsa, o da imansız olarak ölen kişidir; çünkü onlar dünyada ve ahirette, en sonunda mutlaka zelil olacaklardır.

En büyük zenginlik, kanaattir. Fazla mal, bazen iyi, bazen kötüdür. Bir gün Musa aleyhisselam Tur-i Sina’ya giderken bir fakir, (Ya Nebiyallah, artık ben bu fakirliğe dayanamıyorum. Dua et, Cenab-ı Hak bana çok mal versin) dedi. (Hayırlısını iste!) buyurdu. (Olsun, sen dua et) dedi. (Ben Peygamberim, ısrar etme, sonra felaketin olur) buyurdu. (Sen dua et, ben zengin olmak istiyorum) dedi. Musa aleyhisselam dua edince, Cenab-ı Hak, (Senin hatırın için veririm) buyurdu. Bir zaman sonra, Musa aleyhisselam aynı yerden geçerken, görevlilerin o adamın boynunu vuracaklarını görünce, ne olduğunu sordu. (Yâ Musa, bu adam fakirken halim selimdi. Sonra zengin olunca, şımarıp çok azdı ve haksız olarak birini öldürdü. Şimdi verilen hükmü infaz edeceğiz) dediler.