Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki:
Dînî hizmetlerde esas, almak değil, vermek olmalıdır. Gözü almakta olanların hepsi kaybeder. Ne aldıklarından hayır görürler, ne de verdiklerinden. Dînî hizmetler, bir camiye benzer. İnsan camiye bir şey vermek için gider. Camiden bir şey alan, hırsız olur. Allah’ın evinden bir şey çalmak düşünülebilir mi? Dînî hizmetlerde çalışan bir kimse, bir zerre de olsa, kendi menfaatini düşünse yanar gider.

Dînî hizmetler, belli bir yere, belli şahıslara bağlı değildir. Kalbinde sevgisi, bağlılığı, düşüncesi, ihlâsı olan herkes, bu hizmetlerin içindedir. Bu hizmetler bir mıknatıstır. Bütün mesele, mıknatıs tarafından çekilebilecek cevheri kalbinde taşımaktır. Böyle olduktan sonra, bir kimse dünyanın diğer ucunda da olsa, hizmetlerin içindedir. Merhum Hocamız bu hususta, (Bu bağlılıkta mesafe yoktur. Ölü, diri yoktur. Yeter ki inanç olsun, saygı, edep olsun) buyururdu. Şayet bir kimsenin kalbinde ihlâs yoksa, bu hizmetlere ait bir yerde çalışıyor olsa da, hizmetlerin içinde değildir. Nitekim merhum Hocamız, hizmetlerde çalışmakla ilgili olarak, (Ecir [sevap] için çalışanlar, hem ecir alır, hem ücret. Ama yalnız ücretini düşünenler, ücretini alır ama ecirden zerre alamaz) buyururdu.

Bir kişiye öfkelenerek, insanların dünya ve âhiret saadetlerine kavuşmaları için dinimize yapılan bu hizmetler hakkında olumsuz şeyler söylemek, en büyük felaket olur.

Hizmetlere iştirak
Dini yaymak için yapılan hizmetlere iştirak, üç şekilde olur: Fiilen, maddî olarak veya dua ile. Gücü yeten, her üçüyle de katılmalı. Dua etmek de zaten farzdır. Bunların arasında fark yoktur. Birini yapan, hizmetlerin içindedir. Bütün mesele, inanıp inanmamaya bağlıdır. Bu hizmetlere iştirakte, miktar değil, niyet önemlidir. Bir arpa versin, yeter ki ihlâslı olsun. Dağ kadar altın verse, fakat ihlâsı yoksa, hiç kıymeti yoktur.

Bir kimse, bu hizmetlere iştirak ederken, verdiğinde gözü kalıyorsa veya verdiğinin hesabını soruyorsa yahut (Bu nereye gidiyor?) diye kalbinden bir şüphe geçiriyorsa, yaptıklarının hepsi boşa gider.